PAZO DE GANDARÓN
A finais do século XVIII o arcebispo Sebastián Malvar comezou a construír na parroquia de Salcedo a súa residencia familiar. Á importancia arquitectónica do pazo súmaselle a do seu xardín. Dende 1928, o Pazo de Gandarón, é sede da Misión Biolóxica de Galicia, entidade vinculada ao CSIC, na que se realizan labores de investigación e estudos agrícolas e forestais.
SAN BARTOLOMEU
Antes de ser parroquia, esta era a igrexa do Colexio da Compañía de Xesús, que hoxe fai parte do Museo de Pontevedra. Un templo de espírito italiano, ao xeito da do “Gesú” de Roma, que conserva un importante legado artístico. Algunhas pezas non están expostas, pero puidemos velas nesta visita especial.
XARDÍNS DE LOURIZÁN
Os xardíns de Lourizán, que ocupan unha superficie de 52 hectáreas, conteñen especies dos cinco continentes e foron plantadas ao longo de máis de 130 anos. A contorna do que foi pazo de Montero Ríos está salpicada de pequenas xoias como un pombal, un hórreo, estanques, fontes e escaleiras. De entre todos estes elementos destaca a gran estufa de ferro e cristal.
PARADOR
Ao lado da Casa do Barón acolle o primeiro Parador impulsado en Galicia. Foi residencia dos Condes de Maceda na cidade, e leva as súas orixes ao século XVI. Antes de ser hotel, deulle tempo a ser moitas outras cousas: depósito de sal, parque de bomberos, orfanato, escola e oficina de correos.
SAN SALVADOR DE LÉREZ
Sen dúbida, trátase dun dos santuarios de máis sona de toda Galicia. Historia, tradición e devoción mestúranse neste edificio, cuxa fundación remóntase ao século X, momento da fundación do mosteiro. Xa no ano 1661 créase o Colexio de Artes no que estudaron persoeiros tan importantes como Frei Benito Jerónimo Feijóo e Frei Martín Sarmiento. A igrexa actual de estilos barroco e neoclásico, acolle a figura venerada na famosa romaría do San Bieito.
TEATRO PRINCIPAL
Sabías que Pontevedra foi unha das primeiras cidades en proxectar cinema? O Teatro Principal foi emblema da modernidade, deseñado por Faustino Flores, rematado en 1878 e que só se podía utilizar por parte dos socios do Liceo. Aínda que hoxe é visitable cando hai programación cultural, na SPI puidemos acceder a lugares reservados e descoñecidos para o público.
